Mensen die hun politieke mening kopiëren van stand up komieken zijn fucking idioten. Maar bij God, had George Carlin een punt toen hij zei dat Amerika een gigantisch winkelcentrum is. ‘Click’ omarmt deze stelling met open armen.
Adam Sandler speelt Michael Newman, een architect die te druk bezig is met zijn werk om tijd te besteden aan zijn familie. Na een typisch Happy Madison spiel (het door Adam Sandler opgerichte productiebedrijf dat al zijn films produceert) gaat Michael naar een winkel waar hij Christopher Walken tegenkomt, die hem een universele afstandsbediening geeft.
De gimmick is dat de afstandsbediening het universum bedient in plaats van de TV. Dus Adam Sandler pauzeert letterlijk zijn leven, fast forward wanneer hij zich verveelt en verandert de helderheid zodat hij een kleurtje kan krijgen. De afstandsbediening is geprogrammeerd om zijn persoonlijke voorkeuren te herkennen en spoelt na een tijdje zijn leven door bij momenten waar Michael geen controle over heeft.
De humor is als een lauw bier. Mensen die omvallen, in het kruis worden geschopt, of vanwege hun uiterlijk belachelijk worden gemaakt. Het is grappig want Adam Sandler heeft een dikke ex. Het is grappig want hij heeft een vreemde naam. Het is grappig want zij is nu een hij. All in all, humor die mensen die via hun mond ademen hilarisch vinden.
Het culmineert allemaal met Adam Sandler die uiteindelijk te ver is ge-fast-forward. Hij sterft in de regen terwijl trieste viool muziek speelt. Dit is niet zeldzaam voor een Happy Madison film: de toeschouwers bedriegen door te suggereren dat de film een hart heeft. Maar nee, het blijkt dat het allemaal een droom was en Adam Sandler doet zijn beste ‘It's a Wonderful Life’ impressie.
Of toch niet, want hij krijgt een nieuwe afstandsbediening die hij direct weggooit. Het oubollig en clichématig noemen is een understatement.
Een van de redenen dat ik Click heb gekozen om te recenseren in plaats van zulke Adam Sandler klassiekers als ‘That's My Boy’, ‘Jack & Jill’ of ‘Eight Crazy Nights’, is dat het publiek ‘Click’ redelijk hoog waardeert, voor een Adam Sandler film tenminste.
Ik moet toegeven, er zijn goede Adam Sandler films. ‘Funny People’ is goed, hoewel het bijna een kritiek is op Adam Sandler's werk. ‘Punch-Drunk Love’ is ook de moeite waard. Hoogstwaarschijnlijk omdat de regisseur, Paul Thomas Anderson, van ‘Boogie Nights’ en ‘There Will Be Blood’, een visie had.
Ik weet niet waarom, maar vooral Amerikanen vallen voor de gemiddelde Adam Sandler film.
‘Click’ alleen al heeft 230 miljoen fucking dollar opgebracht.
De strekking van ‘Click’ is helemaal verprutst. De film zelf verraadt al haar eigen boodschap, meer op familie letten en minder op werk, terwijl hij zelf op werk focust door er overduidelijke sluikreclame in te proppen. Als de film niet eens haar eigen moraal volgt, wat is dan het punt?
De ware betekenis achter de film is antwoorden zoeken. Altijd betekenis achter alles vinden. In een scene herinnert Sandler zich niet meer het nummer wat speelde toen hij en zijn vrouw voor het eerst elkaar ontmoette. Wat hij dan doet is met zijn afstandsbediening terugspoelen naar dat exact moment en weer terug naar het heden om zijn vrouw te vertellen wat draaide, en wat ze droeg.
Is er iets meer Amerikaans dan altijd betekenis achter alles vinden? Wat als ‘Pulp Fiction’ je vertelde wat er in de koffer zat? Wat als ‘Das weiße Band’ je gewoon zei wie de misdaden had begaan? Wat als ‘The Shining’ een voice-over had op het einde die uitlegde wat er gebeurd was met Jack?
‘Click’ zou de boodschap van zichzelf verkopen in nette, kleine pakketjes in winkels voor €3,99.
In George Carlin's visie van Amerika zou ‘Click’ constant gedraaid worden in winkelcentrums. Dat is het enige waar de film goed voor is. Geen impact op cultuur, alleen box-office succes, om uit eindelijk te beëindigen in de 2 voor 1 DVD verkoop in een winkelcentrum.
Reactie schrijven