De eerste akte van ‘28 Days Later’ (2002) is een van de beste eerste aktes in zombiefilms. Nadat dierenrechtenactivisten een met het “rage” virus geïnfecteerde chimpansee hebben bevrijd uit een beveiligd laboratorium verspreidt het virus zich door heel Groot-Brittannië.
28 dagen later ontwaakt fietskoerier Jim uit een coma. Hij treft Londen aan als een spookstad. Gecrashte auto’s, posters met vermiste mensen, op z’n best ‘n eenzame vogel. Totdat hij in een kerk een massagraf van lijken ontdekt. Zombies (of geïnfecteerden, als je precies wil zijn) volgen niet lang daarna. Er is één verschil met de traditionele, schuifelende Romero-zombie: de zombies hier zijn snel.
Het is onmogelijk om het over zombiefilms te hebben zonder George Romero te noemen. Zijn ‘Living Dead’-trilogie heeft de moderne zombie in de mainstream gebracht. Voordat zijn eerste zombiefilm uitkwam, ‘Night of the Living Dead’ (1968), werd een zombie nog geassocieerd met Haïtiaanse voodoo. De Romero-zombie wortelt in die traditie, maar in ‘Night of the Living Dead’ wordt het woord ‘zombie’ niet gebruikt. Pas in het spirituele vervolg, ‘Dawn of the Dead’ (1978) wordt de term in het script gebruikt om de schuifelende lijken te beschrijven. Zoals Ken Foree het zegt in de film (en zelfs in de remake in een cameo): “When there’s no more room in hell, the dead will walk the earth.”
Het zou me verbazen als de regisseur van ‘28 Days Later’, Danny Boyle, geen inspiratie heeft opgedaan bij Romero’s films. Boyle is de regisseur van ‘Trainspotting’, zonder twijfel zijn magnum opus. Het is nogal radicaal om een arthouse film over Schotse junkies te regisseren en een paar jaar daarna een film maken over een zombie Apocalyps in Londen, maar alle respect voor het feit dat hij zo makkelijk van genres kan wisselen.
‘28 Days Later’ is meer dan een simpel ingewandenfestijn (niet om te impliceren dat Romero’s trilogie dat is) waarbij een groep mensen één voor één worden afgeslacht door zombies. Het aantal mensen waarmee Jim probeert te overleven kan je op één hand tellen, waardoor het zo goed als verlaten Londen nog wanhopiger aanvoelt dan het decor van de gemiddelde zombiefilm. Er is een duidelijke spanning omdat de zombies veel behendiger zijn.
Het merendeel van de film is met een videocamera opgenomen, waardoor het voelt als een documentaire. Misschien controversieel om niet met een meer conventionele camera op te nemen, maar het geeft het een unieke look. Sommige shots van de Londense horizon zijn prachtig.
Horrorfilms die er goedkoop en amateuristisch uitzien is niks nieuws, zelfs bij de beste horrorfilms aller tijden was dat zo. Kijk naar ‘The Blair Witch Project’, een van de eerste found footage films met een budget van $60.000. Of nog eerder, ‘The Texas Chain Saw Massacre’, die er enorm rauw uitziet. Zelfs Hitchcocks ‘Psycho’ was expres in zwart wit gefilmd. Ik denk dat de reden waarom horrorfilms enger zijn als ze er amateuristisch uitzien is omdat iets vaags meer tot de verbeelding spreekt dan iets wat overduidelijk is. Zelfs 40 jaar nadat het uitkwam speculeren mensen nog steeds over ‘The Shining’, een film die meer vragen oproept dan beantwoordt.
Toen ik ‘28 Days Later’ opnieuw zag realiseerde ik me pas hoe goed de muziek is. Voor het merendeel subtiele, atmosferische muziek die goed de toon neerzet. De eerste keer dat ik de film zag had ik de grootste problemen met de derde akte. Het speelt niet in Londen en de zombies zijn niet langer de grootste bedreiging. Nu ik de film nog een keer heb gezien waardeer ik het meer dan toen ik het voor het eerst zag. De film is in mij doorgewoekerd als een zombievirus. Sorry, kon het niet laten.
Reactie schrijven