Gerwin | Geen makkelijke weg

Eenzaamheid, voor de ene een woord, maar voor de ander van grote betekenis.

Voor mijn studie ben ik naar Tilburg gekomen en heb alles achter me gelaten. Een goeie toekomst, daar deed ik het voor.

Een horeca opleiding, want koken en bakken is een passie, met bijbehorende stage. En op mezelf natuurlijk, in een soort studentenhuis met gedeelde keuken. Dat laatste ging maar vijf maanden goed. Het was er vies, niemand maakte schoon en niemand ruimde op. Het stinkt daar, weg daar. Weg van die broccoli en hamburgers, stinkend in de zon.

Andere woning. Wel een hoge huur, maar alles was beter dan waar ik zat. Helaas kwam ik door de hoge huur in de schulden. En door de schulden kon ik geen leuke dingen meer doen, terwijl mijn vrienden wel gingen stappen. Op een gegeven moment vroegen ze me zelfs niet meer mee. En ik bleef eenzaam achter in die nieuwe grote stad.

Toen ging mijn stage om medische redenen ook nog eens fout en kwam ik thuis te zitten. Ik ben anders, medische discriminatie, en ik had niemand meer. Mede omdat ik geen sociaal netwerk heb, is het dan lastig om je staande te houden. Vooral als heel hulpverlenend Nederland roept: gebruik je netwerk, bel je ouders maar. Je weet wel, die ouders aan de andere kant van Nederland.

Eenzaamheid, een gevoel van leegte. Wat doe ik hier nog? Waarom ik? Ben ik dan zo’n slecht persoon? Heel de dag thuis, televisie kijken. Ik was de moed kwijt en had geen eigen initiatief meer. Gordijnen dicht en onder een deken. Ik hoor niet thuis in deze wereld. Ik miste iemand die zei: kom op jongen, ga mee.

En ook die woning met die hoge huur was niet goed. Ik kreeg van de gemeente een verhuisverklaring en ging weer naar een andere plek.
Nu ben ik er klaar mee, tijd voor verandering! Met hulp van de juiste ambtenaar, die uit het sociaal werk kwam, voelde ik me wel begrepen. Via deze ingang en een aantal gesprekken met verschillende instanties kwam ik bij het Kruispunt van ContourdeTwern terecht. Via mijn pgb (persoonsgebonden budget) kreeg ik een hele goeie coach, die mij steeds weer een spiegel voorhoudt en waar ik meer aan heb dan aan mijn psycholoog. Toen kon ik langzaam maar zeker weer aan een netwerk gaan bouwen. Ook hier ging niet alles goed. Maar ze lieten niet los en ik wist me staande te houden.

Ik ben er nog niet en het ligt nog steeds gevoelig. Maar het wordt wel steeds eens beetje beter. De juiste mensen, wat geduld en vooral doorzetten. Geen makkelijke weg, maar ik kom er wel.