Ik heb vaak grootse plannen. Ik wil best veel. Soms teveel. Mijn mind draait soms overuren en dan is het lastig om te filteren. Bepaalde dingen heb ik geaccepteerd. Ik ben afgekeurd, ik hoef niet meer te werken. Ik ben 27 en afgekeurd. Eigenlijk wil ik heel graag iets doen. De geest wil wel, maar het lichaam niet. Dat heb ik geaccepteerd.
Ik heb me ook neergelegd bij het feit dat ik niet volledig zelfstandig kan wonen. Ik heb het geprobeerd, maar ik heb het teruggedraaid. Drie maal per week komt er iemand langs voor begeleiding. Vroeger zou ik me schamen voor die ambulante begeleiding, maar het is prima hoe het is.
Ik heb zo mijn mankementen. Dat moet ik accepteren. Maar als je vecht met die problemen en er dagelijks mee geconfronteerd wordt, is het accepteren ook moeilijker.
Ik ben trots op wat ik heb gedaan en bereikt, maar ik ben niet trots op wie ik ben. Aan de ene kant ben ik volwassen, aan de andere kant sta ik op enkele vlakken nog aan het begin van een leerproces. Emotie uiten naar anderen, daar is nooit aandacht aan besteed. Nu ik vrienden heb en naar buiten treed, is dat soms moeilijk. Ligt dat aan mij? Nee, het is me nooit aangeleerd.
Dat legt een druk op mij: ik moet dat leren, want ik wil het kunnen. Als je te snel wilt gaan, land je in een valkuil. Je bent afhankelijk van anderen. In het verleden is mijn vertrouwen ernstig beschaamd. Ik vertrouw mensen niet snel. Dat is lastig.
Ik heb CVI (Cerebral Visual Impairment, of in het Nederlands: cerebrale visuele stoornis). Bij CVI verwerken de hersenen visuele informatie niet goed. Dat is de reden dat ik slecht zie. Ik zie geen mimiek, geen gezichtsexpressie. Ik begrijp dingen soms verkeerd. In het verleden zou ik dan weggelopen zijn, heel direct, terwijl ik juist vragen moet: hoe bedoel je dat? Ik moet leren om meer te vragen. Ik kan niet verwachten dat iedereen zich aan mij aanpast.
De CVI uit zich ook in andere dingen. Twee weken geleden merkte ik dat ik gespannen was, ik liep vaker tegen een deurpost aan. Of ik stoot een kopje om, klungelig. Dombo, dat soort opmerkingen kreeg ik in het verleden naar mijn hoofd geslingerd. Dat staat zelfacceptatie in de weg. Je zoekt het bij jezelf, maar het is het gevolg van de CVI. Het hoort gewoon bij mij.
Hele dagen thuis zitten in deze coronatijd valt me zwaar. Ik verveel me gewoon. En de CVI slaat op je mentale gezondheid. Je komt jezelf tegen.
Gelukkig heb ik soms dingen te doen. Binnenkort kan ik aan de slag in Breda, als manusje-van-alles op een kantoor, tegen een vrijwilligersvergoeding. Dinsdag en donderdag een paar uurtjes. Ook ben ik één maal per week deejay bij een online radio. Zo heb ik in ieder geval iets te doen.
Ik ben er trots op dat ik mijn eigen huisje heb. Dat ik zo goed als zelfstandig woon. Dat ik vrienden heb. Over die dingen ben ik de grond ingetrapt. Mensen zeiden dat ik dat nooit zou kunnen. Als het dan toch lukt helpt dat bij zelfacceptatie!
Reactie schrijven