Stedelingen of Dorpelingen? Tilburg, de stad die zo explosief groeit, terwijl tegelijkertijd de mensen klagen dat er alleen nog maar blokkendozen worden gebouwd. Een tijd waarin Tilburg nog een dorp was, want:
- Je komt altijd wel een bekende tegen;
- Je bent zo in het bos en in de binnenstad;
- We hebben ook zat niet hippe tentjes;
- De Tilburger die benaderbaar is;
- Alles wat bereikbaar is, door de compactheid van de stad;
- Onze leukste, grootste feesten hebben wel iets dorps, door de laagdrempeligheid;
- Winkeliers en onze horeca toppers die je bij je naam kennen.
Tegelijkertijd verzetten we ons tegen de vernieuwing. Terwijl de gemeente de ambitie heeft van een grote stad, zoals Amsterdam of Rotterdam, hebben de Tilburgers behoefte aan het oude romantische Tilburg met de verborgen steegjes en hofjes. Het Dorp waar iedereen je kent, waar je weet wat er bij tante Annie aan de hand is. Of hoe de bank staat bij Nick, pontificaal voor het raam met een mooie grote brocante vaas voor het raam. Het zijn herinneringen aan het dorpse, de betrokkenheid van het dorpse. Het kan soms ook wel wat beklemmend zijn, de sociale controle en geen geheimen. Een donker steegje kan dan eng zijn, maar dat enge fascineert toch, het enge steegje waar dingen gebeuren die het daglicht niet verdragen.
Utopieën in ons mooie Tilburg, de stad die voorop wil lopen met de vernieuwing en het sociale stelsel. Het stadsbeeld waarin je nog wel armoede ziet, maar het is gemaskeerd. Want het stadse beeld is toch die stoere Patta en Jacka, dat vertekent het beeld van ons originele idee van armoede. Ook het beeld waarin iedere burger mee moet kunnen doen, zowel in sporten als in de cultuur van de Tilburgse bedrijvigheid. Dit is jammer genoeg ook een utopie, waarbij mensen moeten aankloppen om mee te kunnen doen (zichtbaar zijn), waardoor de anonimiteit niet meer bestaat. Hoeveel weten wij van onze buren? Hoe betrokken zijn wij als stedelijke dorpelingen. Terwijl het ene na het andere gebouw de grond uitrijst en laat zien hoe wij groeien als stad groeit er eenzaamheid en stille armoede.
Het dorp waar men elkaar helpt is nog wel zichtbaar, maar je moet goed kijken en zoeken. De liefde en betrokkenheid van onze stad is groot, maar ook de boosheid jegens de verpaupering van de stad. Wat in een dorp gebeurt, bijv. schoonmaakacties, gebeurt dan minimaal in onze stad.
Zoveel kanttekeningen bij onze utopie Tilburg. Want het straatafval neemt toe. Terwijl er bakken weggehaald worden, wordt er geklaagd dat in het hart van de stad de bak niet gebruikt wordt. De mooie historische kerken en panden eromheen trekken de aandacht. We kijken niet omlaag. We kijken naar boven het heeft haast iets magisch.
Terwijl de romantische historie er nog wel van alle kanten vanaf straalt. Want waar waren wij zonder
Peerke Donders, en krijgt Pater Poels straks ook zijn eigen monument? Het begrip Rooie Stien met d’r tasje, en onze Jan Schellekens, “hedde een gulden?”, wat later een euro werd. Ik herinner me nog hoe deze meense met hun verhalen tot de dag van vandaag door Tilburg gaan. Het zijn beelden van een mooi verleden en de onzekere toekomst, wat gaat die ons bieden?
Tilburg, het Dorp dat een stad wordt. Ik hoop dat het de warmte en de mooie herinneringen behoudt. En dat er nog vele nieuwe gemaakt gaan worden. Door juist de mensen die Tilburg maken. De inwoners, want die maken Tilburg.
Reactie schrijven