Terwijl ik dit schrijf ben ik volop bezig met het uitzetten van mijn pad.
Het pad dat ik mijn hele leven bewandel is zwaar maar ook heel erg leerzaam.
Het leven gaf me dromen en nam dromen. Daarnaast is er ook de pijn van alles wat ik heb gezien of meegemaakt.
Het waren zware jaren, jaren met een lach en een traan. Maar ook jaren van verlies, en nu jaren waarin nieuwe ontwikkelingen zich aandienen.
Toen ik weer terugkwam in Tilburg in 2019 zag ik het leven heel anders voor me.
Werken aan de demonen in mijn leven, ze onder ogen kunnen komen.
Zodat ik die angst die ik jarenlang meedroeg los kon laten.
Dat lukte wonder boven wonder.
Met therapie en goede hulp van anderen, kreeg ik er vertrouwen in dat het leven iets heel moois kan zijn, en niet iets wat je uitzit tot het einde.
In 2020 blies mijn vader zijn laatste adem uit, dit was erg lastig voor me. Wakker worden in een wereld waarin Corona het leven domineerde, me mijn vrijheid ontnam, en het rouwen een stuk moeilijker maakte omdat ik de mensen die ik liefhad niet kon zien of omarmen. Die schouder van dierbaren heb ik zo gemist in die tijd. Nu is het leven weer volop in gang, en lijkt het alsof er niks gebeurd is.
Dit is een MINDFUCK, want het heeft wel degelijk iets gedaan met de mensen. Tegelijkertijd ben ik, ondanks dat het moeilijk was, dankbaar dat deze hele periode me heeft laten zien wie met me was. Wie er was om te steunen.
De hele periode tot nu aan toe, heb ik gezet in het teken van mijn persoonlijke Herstel.
Want dat had ik nodig om verder te kunnen komen, verdriet en boosheid moest een plek krijgen om ook die mooie dingen te kunnen ervaren.
Wel heb ik in die tijd nog meer het bewustzijn gekregen, dat ik dacht dat ik er bijna was.
Na mijn EMDR (trauma therapie) en de wijziging van mijn achternaam dacht ik dat ik er klaar voor was. Klaar om het leven met beide armen te omarmen.
Maar toch er kleeft nog iets, iets wat ik niet los kan laten.
Nu ben ik in het proces om mijn voornaam ook te laten wijzigen.
De associatie met mijn oude naam, herinnert mij dagelijks aan mijn oude ik.
De pijn, het verdriet, en tuurlijk zitten er ook goede herinneringen aan.
Maar het is tijd voor verandering en herstel.
Vanaf heden zal ik door het leven gaan als Boban, het voelt haast als een coming-out.
Misschien is dat het ook wel, de man die ik me altijd heb gevoeld, en nooit heb kunnen zijn, krijgt nu plek om ten tonele te treden. En deze man die ik nu ben verdient het om op de voorgrond te treden. Ik weet en heb al de ervaring dat mensen het erg lastig vinden, van de ene krijg ik steun en die begrijpt me. De andere snapt er niks van en kwetst me door een standpunt in te nemen, dat gebaseerd is op hun eigen beeldvorming.
Wat mij als volwassene nu bijblijft is dat ik als mens niet verander, maar wel verder kan, en die jongen van vroeger een plekje kan geven. Maar ik wil niet constant herinnerd worden aan de pijn.
En dat dat lastig is voor omstanders snap ik heel goed.
Maar het thema missie past bij mijn huidige doel, mijn missie om gelukkig te worden.
Maar ook de dingen te kunnen doen en ontwikkelen die ik noodzakelijk acht om mijn geluk voorop te zetten. Het leven geeft en neemt, en soms moet je zelf aan het stuur trekken.
Wees de piloot van je eigen vlucht, en laat jouw route niet kapen!
Reactie schrijven