Negen maart was de dag, de dag waarvan we wisten dat ie zou komen. En toch kwam ie nog onverwacht. Het was een van de vaste dagen waarop ik eet bij familie. Bijzonder om thuis te komen terwijl bijna de hele familie er is. Dit om te waken over ons pa. Het is belangrijk dat hij blijft liggen op een manier waarop ie niet vergaat van de pijn, maar hij is ook een tikkeltje eigenwijs en belast zijn overbelaste lichaam soms nog meer.
Om tien over zes werden we allemaal naar boven geroepen.
Pap had teveel pijn en werd gesedeerd.
Die vijf minuten leken heel kort. Een heel intens verdrietig maar toch mooi moment. Met zijn allen rondom ons pap. Bij zijn laatste ademteug om kwart over zes rolt er een traan over zijn wang.
Ik kus hem zachtjes op zijn voorhoofd.
“Ik zal je missen pap, maar je hebt geen pijn, geen kanker meer.”
De Corona maatregelen waren nog niet aan de orde, die dag. De uitvaartbegeleider kwam om met ons dingen te bespreken, dat was een mooi moment. Een lach, een traan, zoveel gemengde emoties.
De begrafenis op vrijdag leek geregeld. Tot het moment dat Mr Rutte met mededelingen gooide. We moesten de begrafenis aanpassen aan de hand van de RIVM-veiligheidsvoorschriften. Zo gezegd, zo gedaan, zo leek het.
Zondag nieuwe maatregelen, waardoor alles weer aangepast en veranderd moest worden! De wens voor een waardig afscheid leek weer verder weg dan we als familie wilden. In plaats van 100 mensen mochten er nog maar 30 mensen aanwezig zijn. Weer stress, weer werk, want hoe gaan we het doen. Tien familieleden, twintig gasten die voor ons pap zeer belangrijk waren. En al die mensen dan die ons pap zo lief hadden? Hoe konden we die ook erbij laten zijn? We kregen gelukkig een optie aangeboden voor een live stream, zodat al die 150 à 200 mensen toch een beetje erbij konden zijn.
Dinsdag 17 maart de begrafenis.
Wat een zware dag. Je vader dragen, die slechts 56 werd.
Een dag waarop je niemand mag knuffelen. Een troost is het niet om met je elleboog te tikken, die knuffel zorgt voor dat warme gevoel. Een handgebaar als teken van respect, dat was er ook niet.
Alles anders, alles ingewikkeld.
Intussen praten de media over hamsteraars en ruzies in winkels om de laatste pakken toiletpapier.
Terwijl voor ons de tijd stilstond, was het oorlog in de wereld.
Een periode breekt aan waarin nog andere belangrijke sociale aspecten onmogelijk worden. Nieuwe maatregelen, zelfde nieuws, zelfde ellende. Maar niks over mensen die iemand moeten begraven en missen.
Na een paar weken ben ik gewend aan de stilte quarantaine, maar man o man, wat mis ik de sociale contacten. Wat mis ik mensen om me heen. Ja tuurlijk, er zijn mensen die zeggen: we kunnen toch bellen en videobellen. Maar tegen die mensen zeg ik, een woord is een woord. Een tastbaar iets zoals een knuffel, een arm om je heen, “Je bent niet alleen…”, is meer waard dan die hele telefoon.
Waar ik naar verlang? Ik verlang naar een Corona vrije tv, een Corona vrije samenleving. Een samenleving waarin we niet bang zijn voor elkaar, maar elkaar nu meer dan ooit knuffelen. En kunnen zeggen: het komt goed.
Dank je wel zorgtoppers. Dank je wel uitvaartcentra. Dank je wel vrienden die toch de moeite namen te komen en een praatje te maken. Dank je wel.
En laten we na een onrustige periode straks
een liefdevolle, respectvolle maatschappij worden,
waarin respect & liefde voor elkaar centraal staat.
Tekening: Marcus
Reactie schrijven