Zelfacceptatie is een lastig onderwerp voor me, want het is een breed, ingewikkeld onderwerp.
Het heeft te maken realiteitszin, het bewust meemaken van momenten, en in het moment zijn. Het observeren van emoties horen bij zelfacceptatie, maar zelfacceptatie is ook jezelf kunnen vergeven.
Als ik dit op mezelf betrek, moet ik eerlijk zeggen dat ik hier zo nu en dan gigantische problemen mee heb. Ik heb mezelf geaccepteerd als mens, dat ik de moeite waard ben. Tegelijkertijd worstel ik in deze tijden met mezelf, omdat alles stil is komen te liggen.
Mijn dromen stagneren. Wegen liggen niet langer open. Dit hindert mij als mens in mijn ontwikkeling. Ik had verwacht dat zodra ik de naam van mijn vader had, ik eindelijk de wegen kon bewandelen waarvan ik droomde. Dat ik mezelf in beweging kon zetten. Het is niet dat ik nu niets doe, maar toch: ik wil altijd meer leren. Altijd mezelf upgraden, want dan draai je in mijn optiek mee in deze maatschappij.
Een mens hoort mijn inziens in ontwikkeling te zijn, door in het verlengde van zijn ervaringen te groeien, zowel goed als fout. Zo ontwikkel je je als een sterk, krachtig en zelfstandig mens. Deze coronatijden hebben mij aan het denken gezet. Zowel negatief als positief. Het is een innerlijk gevecht dat ik iedere dag voer met mezelf, en dit eist al mijn aandacht op. Het kost me ook erg veel energie.
Bij zelfacceptatie hoort voor mij, dat ik mijn eigen individu kan laten groeien in het verlengde van successen. Ik maakte een flinke groei door, maar merk overduidelijk dat het stagneert door de coronamaatregelen. Nu groei ik, maar op de verkeerde manier. De beperkende maatregelen laten mijn motivatie dalen en tevens ook mijn goede humeur. Ik merk dat ik mezelf kan accepteren als persoon, maar voor mij als persoon is het ook erg belangrijk hoe ik mijn vrijheid kan invullen. Zo eigenwijs als ik ben, kan ik flink schoppen, tegen alles waar ik het niet eens mee ben. Soms terecht, soms ook erg halsstarrig. Ik beschik dan ook over een zeer hoge mate van eigenwijsheid. Dat is iets wat ik allang geaccepteerd heb van mezelf, het valt moeilijk af te leren. Al sta ik altijd open voor een zeer goede discussie.
Ik hoop dat ik de komende tijd kan werken aan een nog betere zelfacceptatie, lief zijn voor mezelf.
Het is altijd makkelijk om lief te zijn voor een ander, maar je moet ook lief zijn voor jezelf. Daar heb ik dan enorme moeite mee, loop mezelf liever voorbij, dat is makkelijker. Dat accepteer ik van mezelf, al probeer ik het te verbeteren, bij te sturen in de richting van gezondere patronen.
Je bepaalt zelf hoe hoog je de lat legt. Voor mij ligt die lat altijd hoger. Prestatiedwang, ja, dat hoort nu eenmaal bij mij. Moeten presteren is moeilijker dan de kantjes er vanaf lopen, toch?
Reactie schrijven