Het is iets waarvan ik de hoop had opgegeven, maar niks is minder waar.
2021, het begin is gemaakt, een nieuw huis. Met uitzicht op de Tilburgse skyline.
Waar ik al een tijd van droomde, werd dan toch werkelijkheid.
Waar angst nog even regeerde, zo van: gaat het allemaal goedkomen?
Bleek achteraf gezien dat de angst geheel ongegrond is, en dat ik gewoon moet genieten van wat me overkomt in het leven.
Een nieuw perspectief in het leven.
Door hard te werken, en te investeren in mij als persoon.
Kom ik langzaamaan waar ik wil zijn, voor mijn gevoel waar ik hoor te staan.
Als je van ver komt en constant het gevoel hebt dat je tegen de stroom in moet zwemmen.
Om daar te komen waar je wil zijn, kan als zeer vermoeiend overkomen.
Want dat kost heel veel energie, en vooral heel veel kracht.
Kracht waarvan ik dacht dat ik die niet zou hebben.
Maar ook daarin blijkt weer het tegendeel.
Hoop.
Hoop op een beter leven, betere kansen staan voor de deur.
En voor het eerst durf ik de stappen te zetten om de deur open te doen.
Angst ja, die is er nog wel, want dat is er jarenlang ingegoten.
Angst voor mensen, angst voor het onbekende, angst voor alles wat eigenlijk het leven is.
Daardoor leefde ik lang (onder de steen) eenzaam en met afstand tot de wereld en de mensen om me heen.
Zegt niet dat ik niet wilde leven, maar als het leven je tekent, dan pas je wel erg op.
Langzaam kom ik ook van die fobieën af, die vooral zorgden dat ik niet durfde te leven.
Het leven staat nu voor mijn neus.
Door middel van therapie en goede, gezonde netwerken is mijn perspectief aanzienlijk beter geworden.
Ik durf weer te kijken naar het leven, wat ervoor zorgt dat ik droom, droom van het leven wat ik wil. En met de juiste mensen om me heen stippel ik die weg uit om daar te komen waar ik wil zijn.
Dat is nu mijn perspectief.
Zien is geloven.
Geloven in de kansen die ik krijg.
Kansen aanpakken met beide handen.
Dat is iets waar ik erg dankbaar voor ben.
Reactie schrijven