Boris | Dushman

“Hoe is jouw lunch?”

‘Prima.’

“Als er één ding is dat ik het meeste mis aan thuis, is het het eten. Ik moet nog steeds denken aan de karbonades die we aten op de geboortedag van Lenin. Maar ja, dat hebben ze hier niet.

‘Hm.’

“In plaats daarvan zit ik in de bergen flauwe pap met rauwe bonen te eten, op een legerkist, samen met een kameraad die niet eens instemt met mijn verhalen over het moederland.”

‘...’

“Oleg, wat is je probleem? Al de hele week is het alsof je een grote rots aan je been meesleept.”

‘Afgezien van de oorlog? Afgezien van het feit dat ik duizenden mijlen verwijderd ben van thuis? Afgezien van het feit dat we op elk moment overvallen kunnen worden door een kogelregen van de moedjahedien?”

“Ja, afgezien daarvan.”

‘Ik weet het niet meer. De laatste tijd voel ik me leeg, uitgehold.’

“Je moet jezelf niet in een put graven.”

‘Gorbatsjov zegt dat hij ons gaat terugtrekken uit Afghanistan, maar wat is dan het punt geweest van alles?’

“Niemand blijft hier voor eeuwig. Alexander de Grote had het veroverd, na zijn dood viel het uit elkaar. Hetzelfde met de Mongolen, de Perzen, in de vorige eeuw de Britten, en nu wij.”

‘Alle tijd en moeite die we hier hebben doorgebracht. Ik had al die tijd thuis kunnen zitten bij m’n vriendin, in plaats daarvan was ik hier.’

“Iemand moet het doen.”

‘Kijk, dat bedoel ik. Exact die houding is waarom we deze oorlog nooit gaan winnen.’

“Waar heb je het over?”

‘Luister, Mikhail. Voor de moedjahedien is dit een heilige oorlog. Voor ons niet. Wanneer de soldaten van de moedjahedien sterven, zijn ze martelaars. Wanneer de soldaten van Brezjnev sterven, zijn ze een statistiek.’

“Misschien heb je gelijk. Maar wat kunnen wij er aan doen?”