Hilarische Titel die Totaal Niet op Angst en Afkeer lijkt 2: Electric Boogaloo of: Hirohito en Weemoed
“Als ik nooit naar de kroeg was geweest zou ik geen woord hebben geschreven. Vergis je niet, 99% van mijn verhalen zijn gebaseerd op dingen die ik in de kroeg heb meegemaakt.” - Fierl Jeppensma
Door Maurice Vogelenzang
Ja, ja. Daar sta je dan met je mond vol tanden op de Korte Heuvel. Het is weer een gemiddelde avond in Tilburg, waar geen kut te doen is tot de klok middernacht slaat. Nog daarvoor had ik bij mijn redactie gezeten op school. Weer zo’n kutvergadering. Ze hadden zonder mij te vragen al tot het thema van een opdracht besloten: ‘Wat Inspireert Je’. Het thema dat mij inspireert is om met een jachtgeweer mijn fucking hersenen eruit te blazen. Wanneer gaan mensen zich realiseren dat inspiratie niet per sé iets goeds is? Stalin was geïnspireerd. Kijk waar dat zijn volk bracht. “Maurice,” zei een van hun. “Heb jij niet een goed idee voor een verhaal?” Ze keken allemaal aandachtig naar mij. Het klinkt misschien narcistisch, maar zonder dollen, elke keer als ik mijn mond opentrek luisteren ze naar elke lettergreep die eruit komt. Waarschijnlijk omdat ik nauwelijks een woord zeg als ik op school zit. “Nou, ik zat te denken, misschien kan ik een Gonzo verhaal schrijven.” Voordat de groep de gelegenheid had om te reageren, begon een van de redactieleden me al te ondervragen, alsof ik een verdachte was in een moordzaak. “Wat is een Gonzo verhaal?” Ik peinsde even. “Bizarro verhalen in journalistieke vorm.” Het zei ze nog steeds niks. Geen wonder, ze weten niet eens wie Hunter Stockton Thompson is. Ach, laat ook maar. De rest van de vergadering was natuurlijk geen zak aan. Ik was thuis nog even gaan schrijven, daar vulde ik de rest van mijn dag mee. Als het nacht wordt ga ik maar wat drinken, misschien dat er daar iets uitkomt. Het is niet eens weekend, maar fuck it.
Bij de Spoorlaan brak mijn fietspedaal eraf net toen het verkeerslicht groen werd. Auto’s toeterden naar mij omdat ik nauwelijks vooruit kwam, maar ik kwam toch klakkeloos aan de overkant van de straat. Mijn leven is één grote ‘Curb your Enthusiasm’ aflevering. Ik parkeer de half-kapotte fiets bij een sushi restaurant. Daar stond ik dan, mond vol tanden etc. Als je langs de kroegen loopt rond deze tijd kun je alleen maar beslopen worden door onzekerheid. Dat heb ik tenminste, het gevoel dat iedereen die aan een terrastafeltje zit naar je staart. Ik voel me dan in een onderdanige positie. Blijkbaar ben ik speciaal genoeg voor een of andere lul op het terras van de Slijterij. Hij staat op en begint iets te roepen. “Ziedaar! Een sterveling, zonder een greintje alcohol in zijn systeem. Bekeert u tot ons en u zal inzien waarom wij hier dagen en nachten zitten!” Dat is, als we het hebben over algemene opmerkingen op de Heuvel, een vriendelijke uitnodiging om met hun wat te drinken. Het helpt niet echt dat hij een hoodie en een stierenschedel als masker draagt, maar dan nog. Ik schud mijn hoofd en loop verder. Ik hoef toch niet naar die tent. Geen Slijterij, geen Studio, geen Kumbaya, gewoon Weemoed, godverdomme.
De aanwezigen op het terras kijken mij aan terwijl ik de filter van mijn peuk op de grond gooi. Het laatste beetje rook komt nog uit mijn mond en ik loop naar binnen. Weer het gebruikelijke verhaal: iedereen die bij Weemoed zit is ouder dan ik. Niet dat ik dat erg vind, begrijp me niet verkeerd, het is juist fijn als je de jongste bent in een kroeg zoals deze. Ik ben al vaak genoeg voor knap, slim en gemeen uitgemaakt. Enfin, genoeg over mij en mijn ego. Weemoed is zo’n tent waar alle kunstzinnige rejects zitten. Ik pas er precies tussen. De schilders, de muzikanten en de schrijvers die maar geen geluk hebben in een stad zoals deze. Ik ga aan de bar zitten.
Ik zit midden in een gesprek. Letterlijk, ik zit in het midden tussen twee gesprekken. Terwijl ik een biertje bestel probeer ik ze beide af te luisteren. “Dat wijf kreeg een klap voor d’r kop…” “...twintig jaar lang heb ik het toilet van die vent schoongemaakt…” “...toen het bleek dat er wc-eend in de bolognesesaus zat...” “...en nu wil hij het afbreken omdat ik er per ongeluk wat in heb gemorst?” Het moet een nieuw record zijn, zo snel heb ik nog nooit spijt gehad van een barbezoek. Een discours over toiletreiniging, is dat waar het heengaat met de bar taferelen? Jezus, ik voel me fucking bejaard. Over bejaarden gesproken, ik denk dat de barman ook wat wc-eend in mijn drankje heeft gestopt, want ik zie godverdomme voormalige keizer van Japan, Hirohito, in een hoekje wat sake drinken. Ik wist niet eens dat ze sake serveerden in Weemoed. 100% zeker dat het hem is omdat hij een Mickey Mouse horloge om heeft. Fuck it, ik kan die gesprekken geen seconde langer aan. Ik zal hem maar even gedag zeggen.
“Hirohito, kerel, ik dacht dat je dood was, nondeju. Wat doe jij hier in Oranda?” “このお酒はひどい味。” Hij zet zijn sake op een tafel. “Hoe gaat het trouwens met Tojo? Ik heb lang niks meer over hem gehoord.” “バカは自分を殺すこともできなかった。” Hij spuugt op de grond. Het belandt op nog geen twee centimeter van mijn schoenen. “Ja, probeer het niet op m’n schoenen te krijgen, keizertje.” Een of andere malloot met een flanellen shirt en een bril zonder glazen wordt ineens heel pissig. “Genoeg is genoeg!” Hij staat op en de geur van soja latte is uit zijn mond te ruiken, zo dichtbij staat ie. “Dat is niet Hirohito, jij fucking imbeciel. Een Japanner die toevallig een Mickey Mouse horloge aan heeft maakt hem nog niet de al 31 jaar dode Hirohito.” Hij gaat achter Hirohito staan en houdt zijn hand op diens linkerschouder. “Dit is een onderdrukte minderheid die al de…” Nog geen seconde later schreeuwt Hirohito zo hard als hij kan. “ボディーガード！” Een bodyguard met een rijzende zon op zijn hoofdband stormt vanuit de privékamer met een katana in zijn hand naar de hipster en steekt hem neer. Terwijl de hipster neervalt en de bodyguard het bloed van zijn katana afveegt buigt hij diep. Dan vertrekken Hirohito en hij. Wanneer de deur achter hen dicht valt en iedereen weer verder zit te drinken wordt er nog één keer geschreeuwd in Weemoed. “Laatste ronde!”
De volgende dag bevond ik me weer in zo’n vergadering. Iedereen was al druk bezig, dat denk ik tenminste, want ze tikten op hun laptops alsof ze heel druk bezig wilden lijken. “Dus Maurice,” zei een van die entiteiten tegen mij, “Heb je al een verslag geschreven?” Ik ga rechtop zitten en schraap mijn keel. “Niet echt, ik was gister wezen zuipen.”
Tekening: Aran
Reactie schrijven