Als je langer dan twee minuten met me zou praten, merk je waarschijnlijk dat ik geen impulsieve persoon ben. Wat ik bedoel is dat ik niet graag uit mijn comfort zone kom. Dus als ik na een reeks absurdistische verhalen voor dit blad ineens met iets persoonlijks kom, is dat met een goede reden. Een goede vriend van me is dood.
Een tijd geleden was ik in thuis en zag ik dat in de tuin mijn vader aan de telefoon zat. Omdat het leek alsof hij van streek was, ging ik naast hem staan om te vragen of er iets aan de hand was. Hij rondde het gesprek af en zei dat ik even op de bank moest gaan zitten.
Toen ik hoorde dat mijn psycholoog dood was, was het eerste wat ik voelde ongeloof. Natuurlijk, hij was 48, hij had gezondheidsproblemen en rookte als een ketter, maar dood? Het was ook nogal plotseling, het gebeurde in zijn slaap.
Toen ik probeerde te verwerken wat ik net hoorde was het enige geluid in de huiskamer het gezoem van de settopbox boven de tv. Ik heb echt een fucking hekel aan dat gezoem. Hij wordt al na één uur oververhit, dus rukte ik de kabel uit het stopcontact om het geluid niet meer te horen.
Ik kende hem al tien jaar. Hij was mijn psycholoog, maar ik zag hem meer als een mentor dan iemand die je één keer in de week ziet om je problemen aan te vertellen. Wat we meestal deden was gewoon een gesprek voeren over de meest gevarieerde dingen. Film, geschiedenis, filosofie, psychologie, games, noem het maar op. Ik denk dat je de invloed van hem op mij kan zien, vergelijkbaar met de invloed die Aristoteles had op zijn student Alexander de Grote.
Ik vind zelf dat ik een redelijk directe persoon ben, maar ik weet nog steeds niet precies waarom ik moeite heb om het te vertellen, laat staan indirect (in dit geval door het te typen). De reden dat ik hem überhaupt ken is omdat ik asperger heb, een vorm van autisme. Eigenlijk zou het er niet tot moeten doen, toch? Het is zonder twijfel mijn minst interessante karaktereigenschap. Weet je, als je er over nadenkt is het fucking hilarisch, ik bedoel, in het eerste nummer van Ixeg Waxie zeg ik dat ik in therapie zit voor de behandeling van een depressie (dat was bij een therapeut, trouwens, niet bij hem) en het heeft twee jaar geduurd voor ik kan opschrijven dat ik asperger heb.
De begrafenis, een week daarna, was op een warme dag. Fucking tering hittegolf. Buiten wachten in de hitte terwijl de uitvaartdienst nog steeds bezig is, zijn beide fysiek en mentaal vermoeiend. Alleen zijn familie mocht bij de dienst zijn vanwege Corona, de rest moest buiten wachten. Het was iets uit het oude Egypte, of misschien associeer ik begrafenissen gewoon daarmee. Dat beeld van Anubis die het hart weegt op een schaal met een veer in het land van de doden had ik steeds in gedachte.
Het ging allemaal nog redelijk. Bloemen neerleggen bij het graf van zijn vader, zijn zus en er eentje in het graf van hem gooien. De receptie vond binnen plaats, waar ze een airco hadden. Daar zag ik de foto die werd geprojecteerd op een scherm. Het grappige is, het was niet eens een goede foto. Het was een foto van hem op een zeilboot met een vreemde grimas. Misschien was het gewoon het moment, maar ik moest er eventjes om lachen. Eventjes. Een moment later had ik echt door dat het over was.
Er waren nog steeds mensen bij de dienst, de meesten hingen rond de witte statafels die je soms op terrassen ziet. Zijn zoon liep er nog rond. Ik sprak met zijn moeder en zijn ex, die de moeder is van zijn zoon. Ze zei dat ze met hem had gesproken, een paar dagen voordat hij overleed, en dat hij had gezegd dat hij trots op me was vanwege de groei die ik heb doorgemaakt. Dat was bitterzoet om te horen.
Als ik er op terug kijk is er veel veranderd de laatste twee jaar. Een jaar geleden begon ik met de opleiding journalistiek en stopte ermee na een paar maanden. Nu zit ik sinds kort op een opleiding voor creatief schrijven en dat werkt veel beter. Bij al mijn vorige opleidingen had ik vanaf het begin het gevoel dat ik de verkeerde keuze had gemaakt; hier niet. De bedoeling was dat hij een paar weken voordat ik met de opleiding begon langs zou komen om bij ons te eten. Ik weet niet of hij de uitnodiging daarvoor nog heeft gezien op zijn telefoon.
Hij heeft me ondersteund in enorme shitperiodes in mijn leven en heel eerlijk gezegd ben ik er nog steeds niet helemaal overheen. Ik kijk terug op de dingen waar we het over hadden. Verhalen die hij vertelde, adviezen die hij had, zinloze feiten die hij wist. Ik zweer het je, je kon een hele dag met die man praten over één enkel onderwerp en nog steeds maar bij het topje van de ijsberg zijn. Ik weet het niet. Ik denk dat ik gewoon mijn vriend mis.
Reactie schrijven