Ik was zo iemand die nooit nee zei. Toen ik in Tilburg kwam wonen, was ik blij met elk contact. Ik had een auto. Als iemand vroeg of ik hem kon komen ophalen, deed ik dat. Ik was blij dat ze me vroegen. Ik was ook bang om mensen te verliezen. Waren ze er net, verdwenen ze alweer.
Ik zag er het gevaar niet van in. Ik ben een loyaal persoon. Ik zei altijd maar: ja, is goed. Op een gegeven moment ging ik erop letten wanneer ze me precies vroegen. Wanneer spreekt zo iemand af? Als ie vervoer nodig had, belde ie om af te spreken… Nee, afspreken moet je doen als je me graag ziet, niet als je me kunt gebruiken!
Ik heb nee leren zeggen. Drie jaar geleden deed ik een assertiviteitstraining. Je leert triggers herkennen. Wanneer gaat het fout? Je wordt je ervan bewust wat er speelt, wat er nodig is om het bij te sturen. Ik moest aan mezelf gaan denken en niet steeds alles voor een ander doen.
En dus werd ik eerlijker, directer. Ik gaf het aan als ik iets niet fijn vond. In plaats van ‘Ja, is goed’ zei ik: ‘Nee, dat gaat nu niet.’ Dat was moeilijk voor anderen, want het gebeurde bij mij van het ene moment op het andere. Zo kende ze me niet.
Ik weigerde vaker om dingen te doen voor anderen, ging meer voor mezelf doen. Mensen zijn weggegaan omdat ik voor mezelf opkwam. Ik veranderde en omdat je toch zelf je weg moet vinden, zei ik dingen soms ook wel op een verkeerde manier. Voor mijn gevoel was er helemaal niet veel veranderd, voor hun wel. Maar ik realiseerde me dat ik me niet hoef vast te klampen aan de mensen die ik heb. Dat is mijn enige netwerk, dacht ik altijd. Maar ik kan ook werken aan nieuwe contacten.
Na 22 jaar liet ik eindelijk mijn eigen ik zien. Daarvoor geloofde ik dat alles wat er met me gebeurde gewoon bij mij hoorde. De pesterijen, het fysieke geweld op de basisschool, alles. Ik ontwikkelde op jonge leeftijd een afweermechanisme. Mensen mogen niet te dichtbij me komen, want dat maakt me kwetsbaar. Ik was teruggetrokken. Mensen hadden ook niet in de gaten dat ik er was, daar zorgde ik wel voor.
Nu laat ik mezelf zien. Ik geef openheid. Ik ga naar een sportschool. Ik werk mee aan de Ixeg Waxie. En sinds kort volg ik een cursus om ervaringsdeskundige te worden, ‘De verdieping’. Bij Fameus, het centrum voor herstel en ervaringsdeskundigheid van GGz Breburg, stomen ze je in een half jaar klaar. Ik wou het al wel, maar wist het nog niet zeker. Om de les voor te bereiden, voer je gesprekken. Dat is heftig, want je moet naar de kern van het probleem en ik kan het allemaal mooi verbloemen. Ik ga de kant op van het gastdocentschap. Ik merk dat ik toe ben aan de openheid en de verandering, maar ook dat ik in de fase zit waarop ik op m’n kwetsbaarst ben.
Omschakelen naar geluk en liefde na 22 jaar ellende is een grote switch. Verwerken vraagt natuurlijk ook tijd. Bindingsangst, vertrouwensproblemen, soms weet ik niet waar ik moet beginnen. Ik loop er ook niet mee te koop, maar moet wel weer een stuk van mezelf laten zien. Het is makkelijker om financiële problemen te hebben, denk ik wel eens. Die kun je oplossen.
Ik kan me voorstellen dat ik terugval, zou het ook prima kunnen verdoezelen. Het kan snel gebeuren. Binnen twee weken kan ik terug zijn bij af. Als ik alleen zit, ben ik er mee bezig. Als er mensen om me heen zijn niet. Ik ben dankbaar voor de mogelijkheden die Fameus me biedt. Zonder dat was ik er misschien helemaal doorheen geraakt.
Tekening: Aran
Reactie schrijven